Back to therapy

Ik heb gesprekken met iemand die ervoor heeft gestudeerd. Ik werk aan mezelf en probeer mezelf beter te begrijpen. Met hulp van een therapeut. 

Je kunt eindeloos boeken lezen, podcasts luisteren en met vriendinnen praten, maar je blinde vlekken? Die ziet een professional toch het best. Net als de linkjes tussen vroeger en nu, die ik zelf niet zie omdat ik er middenin zit. Zij wel. En dat is een verademing.

Ken je de uitdrukking getting your wires crossed? Afgelopen maandag ontdekte ik dat er in mijn brein wat draadjes verkeerd aangesloten zijn—figuurlijk dan.

Je pikt gedurende je leven zoveel dingen op. Vanuit huis, school, werk, de mensen om je heen etc. Een groot deel van wat je leert, hoe cliché ook, is vanuit huis. Uit je gezin of het gebrek daaraan. 

Hoe ging dat bij jou? Leerde je omgaan met conflict? Iets rustig uitpraten of werd er bij ruzie een telefoon opgegooid en daarna gedaan alsof er niks was gebeurd? Werd een conflict opgelost, vermeden of verzwegen? En grenzen aangeven—kon dat? En wat vertelde je jezelf als de reactie van de ander tegenviel? 

Wat is liefde voor jou, hoe ziet dat eruit? Hoeveel nabijheid en afstand ben je gewend? Doe je iets voor jezelf of voor de ander? Zeg je het als iemand je kwetst, of slik je het in? Wat is belangrijker: geld of vrije tijd? Iets doen voor jezelf of voor een ander? 
Mocht je boos zijn? Verdrietig? Blij?

Ik heb nooit echt gerebelleerd. Was vaak alleen thuis, zelfstandigheid was belangrijk. Tijdens ruzies werd de stem verheven, soms vloog er een telefoon door de kamer. Ik leerde keuzes maken op basis van wat mijn ouders belangrijk vonden en zo werd ik braaf, rustig en zelfstandig. 

Ik zag hoe mijn ouders met elkaar omgingen: dingen die ik wel wilde, en dingen die ik absoluut niet wilde. Toch vormt zo’n voorbeeld je idee van liefde. Het voelt vertrouwd, en dat beïnvloedt hoe je denkt, kiest en handelt.

Dus nu puzzel ik: wat heb ik geleerd over leven, liefde en vriendschap. Wat heeft me gevormd—en past die vorm eigenlijk wel bij mij?

Soms zet een inzicht mijn wereld op zijn kop. Zoals maandag. Een AHA-moment: Dus dát heb ik geleerd! Daarom denk of doe ik dit! Wauw. 

Hoe ingewikkeld of confronterend ook, elke ontdekking brengt me dichter bij mezelf. Niet langer vastzitten in oude patronen, maar ze opmerken—en soms anders kiezen. Want die onhandig geknoopte draadjes? Die kan ik opnieuw verbinden. Op een manier die écht bij mij past. Wat een verademing!