Al zolang ik mij herinner kijk ik niet te ver vooruit. Mijn agenda voor de huidige en komende week kan ik blindelings citeren, inclusief to do lijstjes. De korte termijn bevalt me goed, die is binnen handbereik en daar kan ik invloed op uitoefenen. Lege agenda volgende week? Vriendinnen appen, plannen maken! Te weinig warme vesten? Online winkelen. Ik ben dol op de korte termijn en de quick fix.
Toen ik in 2013 bij mijn huidige werkgever kwam wist ik dat je als uitzendkracht maximaal 3,5 jaar kon blijven. Zonder plan of doel voor de toekomst kwam ik hier met de gedachte: waar zou ik willen werken? En niet: wat voor werk wil ik doen? Wat voor soort vacature zoek ik?
Eigenlijk vind ik dit nog steeds een goede tactiek in een tijdperk waarin er weinig echt leuke vacatures zijn. En er wordt vaak jarenlange ervaring gevraagd, die je nog niet hebt als je net klaar bent met studeren.
Dit jaar veranderde de wetgeving voor uitzendkrachten en mocht ik maximaal twee jaar langer blijven, ineens tot augustus 2017. Prima! Ik ga elke ochtend met plezier naar mijn werk en dat wil ik tot die tijd best blijven doen. Maar dan is er ineens de mogelijkheid om te reageren op een vacature met vast dienstverband. Ik moest er goed over nadenken. De functie is anders dan wat ik nu doe, wil ik dat? Een vast contract en zekerheid, hoe belangrijk is dat? In mijn hoofd zou ik me voor het einde van mijn uitzendcontract zo onmisbaar maken dat ze me wel moesten houden voor mijn huidige werkpakket. Nu moet ik een keus maken die ik niet voor mogelijk had gehouden.
Ik heb ervoor gekozen om te reageren! De komende jaren wil ik hier graag blijven. Met een vast contract kan ik kijken of ik een leuk huisje kan kopen. Een dertiende maand klinkt ook goed. Dan kan ik mijn zorgverzekering een jaar vooruit betalen of de milieuheffing. En dan kan ik van mijn vakantiegeld echt op vakantie. Zoveel leuke bijkomstigheden dat mijn hoofd alle kanten op gaat. Wat een spanning. Het is al bijna drie jaar geleden dat ik voor het laatst heb gesolliciteerd. Hoe meer ik hier over nadenk, hoe liever ik het wil. Niet meer korte termijn denken, maar een beslissing (en hopelijk een kans) die mijn leven de komende jaren gaat vormen.
De komende dagen ga ik duimen en dromen. Mijn motivatie en CV zijn eergisteren verzonden. Dus ik laat het los en ik zie vanzelf wat het brengt. Toekomst, kom maar gauw!
Toen ik in 2013 bij mijn huidige werkgever kwam wist ik dat je als uitzendkracht maximaal 3,5 jaar kon blijven. Zonder plan of doel voor de toekomst kwam ik hier met de gedachte: waar zou ik willen werken? En niet: wat voor werk wil ik doen? Wat voor soort vacature zoek ik?
Eigenlijk vind ik dit nog steeds een goede tactiek in een tijdperk waarin er weinig echt leuke vacatures zijn. En er wordt vaak jarenlange ervaring gevraagd, die je nog niet hebt als je net klaar bent met studeren.
Dit jaar veranderde de wetgeving voor uitzendkrachten en mocht ik maximaal twee jaar langer blijven, ineens tot augustus 2017. Prima! Ik ga elke ochtend met plezier naar mijn werk en dat wil ik tot die tijd best blijven doen. Maar dan is er ineens de mogelijkheid om te reageren op een vacature met vast dienstverband. Ik moest er goed over nadenken. De functie is anders dan wat ik nu doe, wil ik dat? Een vast contract en zekerheid, hoe belangrijk is dat? In mijn hoofd zou ik me voor het einde van mijn uitzendcontract zo onmisbaar maken dat ze me wel moesten houden voor mijn huidige werkpakket. Nu moet ik een keus maken die ik niet voor mogelijk had gehouden.
Ik heb ervoor gekozen om te reageren! De komende jaren wil ik hier graag blijven. Met een vast contract kan ik kijken of ik een leuk huisje kan kopen. Een dertiende maand klinkt ook goed. Dan kan ik mijn zorgverzekering een jaar vooruit betalen of de milieuheffing. En dan kan ik van mijn vakantiegeld echt op vakantie. Zoveel leuke bijkomstigheden dat mijn hoofd alle kanten op gaat. Wat een spanning. Het is al bijna drie jaar geleden dat ik voor het laatst heb gesolliciteerd. Hoe meer ik hier over nadenk, hoe liever ik het wil. Niet meer korte termijn denken, maar een beslissing (en hopelijk een kans) die mijn leven de komende jaren gaat vormen.
De komende dagen ga ik duimen en dromen. Mijn motivatie en CV zijn eergisteren verzonden. Dus ik laat het los en ik zie vanzelf wat het brengt. Toekomst, kom maar gauw!
Reacties
Een reactie posten