Doorgaan naar hoofdcontent

Hoe het was om weer aan het werk te gaan

Bijna een jaar ben ik er uit geweest. De dag dat ik weer echt begon overrompelde me totaal. Dankzij mijn manager kon ik terecht op een afdeling zonder werkdruk, op een andere locatie, tussen een kleine club collega's en met een 'chef' waarbij het goed voelde. De ene week was ik er om kennis te maken. De volgende week werd ik ingewerkt. 

Het was drukker dan ik had verwacht. Onbekende gezichten, radio, telefoongesprekken, mensen liepen in en uit. Ik klapte dicht en wist niet wat ik moest doen. Mezelf voorstellen aan iedereen op de vloer? Dat zijn veel prikkels! Ik ging snel naast degene zitten die me zou inwerken.. Ik verstopte me nog net niet achter of onder haar bureau. Blijkbaar word ik heel taakgericht (en daarmee niet mensgericht) als ik me ongemakkelijk voel.

Ik probeerde te volgen wat ze deed. Mijn concentratie was al zo lang niet gebruikt dat ik niet meer wist hoe het moest. Mijn burn-out voelt soms alsof ik alles opnieuw moet leren. Ik kon niet middenin iets beginnen. Ik had nodig te beginnen met: welke programma's start je op aan het begin van je dag en waar vind je die. Terug naar de basis. Ik herinner me dat ik de hele tijd dacht: ik kan wel huilen! 

Ik durfde eigenlijk niks. Ik durfde me niet voor te stellen, geen praatje te maken, niet te vragen om een rustigere werkplek, niet te huilen of een beginpunt te vragen. Ik voelde me zo klein en had er geen vertrouwen in dat ik dit ooit zou begrijpen. Die blokkade maakt het lastig om iets nieuws leren. Ik herinner me niet precies hoe ik de dag door ben gekomen.

 Thuis ben ik alles langslopen in mijn hoofd. Ik schreef alles op. Wat mijn verwachting was. Waar ik moeite mee had. Wat ik nodig had. Wat ik de volgende keer anders wou doen. Hoe ik wilde zijn. Ik wou niet iemand zijn die alleen gericht was op het werk. Ik wou praatjes maken, de collega's leren kennen, buiten een rondje lopen als pauze, gestructureerd van start tot eind leren, een rustige omgeving zoeken of creëren. Ik wou mezelf laten zien en niet naar binnen keren terwijl je aan de buitenkant niets aan mij ziet. 

Gelukkig ging de tweede dag heel anders met deze inzichten! Ik deelde hoe ik het had ervaren en dat ik niet zo ben als dat ze me hadden gezien. Ik gaf aan wat ik nodig had. We begonnen bij het begin waarbij ik alle stapjes opschreef (mijn burn-out brein kan zelden iets onthouden) en ging inderdaad naar buiten als pauze. Aan het eind van de dag ging ik zoveel blijer naar huis. En ik dacht zelfs: ik denk dat ik dit wel onder de knie kan krijgen. 

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zien en gezien worden: in de sauna en online

Afgelopen vrijdag in de sauna ving ik een gesprek op. Over hoe we kijken naar andere lichamen. De man in kwestie bekeek andere mannen vanuit het perspectief: fit of een niet fit lijf. De vrouw keek naar leeftijd en gewicht en gezond ouder worden. Of iemand zichzelf verzorgt. En hoe ze een slank jong lichaam kan bewonderen en er voor haar ook een leeftijd is waarbij (te) slank niet meer vrouwelijk is. Ze beschreef dat ze zichzelf later iets voller mooi zou vinden, 'als het vel slapper wordt, dat dan wat meer opvullen'. Hij was dat met haar eens. Ze schatte zichzelf goed in op haar criteria. Hij vond haar het mooiste die er rondliep.  Wat mij bijbleef was een opmerking over de druk van social media. Dat vrouwen daar meer last van hebben dan mannen. En in gedachten vond ik dat opmerkelijk. Vroeg ik mij af hoe dat voor mannen is. Hoe dat voor ons vrouwen is. En hoe dat komt.  Ervaar ik zelf druk van social media? Nee, niet echt. En natuurlijk wel. Maar de afgelopen jaren heb ik mi...
1 reactie
Meer lezen

Let's shower naked!

Deze zomer zwem ik bij het openluchtzwembad De Papiermolen. Daarna ontdoe ik mij graag van het chloorlaagje. Er zijn hier zes douches, twee aan twee, in een u-vorm. Je staat ruim genoeg om elkaar niet te raken, maar ook weer in zo'n kleine ruimte dat je elkaar bewust of onbewust toch wel ziet staan. Waarom is dat relevant? Nou, omdat ik het graag wil hebben over of je nou gaat douchen in je badkleding of bloot.  Wat is hier de etiquette?  Hoe "hoort" het? Hoe doen anderen het? En wat wil ik eigenlijk?   Op een rijtje:  De dames en heren hebben gescheiden kleedkamers en douches. Je staat hier met alleen vrouwen. Oke, soms met een moeder en haar kinderen waar weleens een jongetje tussen zit. Enfin.      Shampoo en zeep is super slecht voor je badkleding, omdat het de stof beschadigd. En zwemkleding maken en afdanken is heftig voor het milieu, dus daar wil je het liefst lang mee doen.  Met een beetje research online vind ik oude artikelen waarin...
1 reactie
Meer lezen

Back to therapy

Ik heb gesprekken met iemand die ervoor heeft gestudeerd. Ik werk aan mezelf en probeer mezelf beter te begrijpen. Met hulp van een therapeut.  Je kunt eindeloos boeken lezen, podcasts luisteren en met vriendinnen praten, maar je blinde vlekken? Die ziet een professional toch het best. Net als de linkjes tussen vroeger en nu, die ik zelf niet zie omdat ik er middenin zit. Zij wel. En dat is een verademing. Ken je de uitdrukking getting your wires crossed ? Afgelopen maandag ontdekte ik dat er in mijn brein wat draadjes verkeerd aangesloten zijn—figuurlijk dan. Je pikt gedurende je leven zoveel dingen op. Vanuit huis, school, werk, de mensen om je heen etc. Een groot deel van wat je leert, hoe cliché ook, is vanuit huis. Uit je gezin of het gebrek daaraan.  Hoe ging dat bij jou? Leerde je omgaan met conflict? Iets rustig uitpraten of werd er bij ruzie een telefoon opgegooid en daarna gedaan alsof er niks was gebeurd? Werd een conflict opgelost, vermeden of verzwegen? ...
1 reactie
Meer lezen