Wat ik leerde als stiefmoeder

Als je het geluk hebt om een relatie te krijgen met een man met kinderen zul je in rap tempo veel dingen leren over jezelf. Je zult herinnert worden aan je eigen jeugd. Je hart zal een sprongetje maken als je weer spelletjes speelt van vroeger. Je ontdekt welke onzichtbare overtuigingen je hebt over “hoe het hoort”. Je zult je eigen grenzen afwegen tegen de wensen van een kind (spoiler: het kind wint vaak). Je zult veel meer in beweging zijn en sterker worden van het optillen. Je zult je afvragen hoe je iets heel ingewikkeld uit kunt leggen aan een kinderbrein. En je afvragen hoe het precies zit. Ontdekken wat je niet meer weet van je eigen schooltijd. En in je geheugen graven hoe je bepaalde dingen hebt geleerd die nu zo logisch voor je zijn. Je leert lievelingsdieren, hobby’s, vriendjes, vriendinnetjes en ouders van klasgenootjes kennen. Je zult gebroken nachten hebben. En ontdekken in hoeverre je last hebt van smetvrees. En dat sommige dingen helemaal niet zo vies zijn als je had gedacht als je geeft om zo’n klein mensje.

Het is niet altijd feest. Laatst overwoog ik een broodje pindakaas met hagelslag te smeren - je gaat ook dingen eten die je vroeger nooit at - en hoorde mezelf denken: “Dubbel beleg doe je maar in het weekend, het is niet altijd feest”. Grappig. En een beetje vreemd. Blijkbaar vind ik dat er verschil moet zijn tussen doordeweeks en het weekend. Zo maakt hun vader vaak verse afbakbroodjes in de ochtend (doordeweeks!) en willen de kinderen wel elke avond hapjes eten. Hoewel ik dol ben op hapjesavond (sinds mijn komst staan er meer gezonde snacks tussen) vraag ik me weleens af hoe hoog de standaard ligt als ze straks gaan studeren en moeten rondkomen van een bijbaantje en studiefinanciering (bestaat dat dan nog?). Ik weet nog dat ik in mijn eerste jaar op kamers wonen bij alles dacht: daar moet je niet op besparen. Van lekker eten tot WC-papier. Wat een fortuin had ik mezelf kunnen besparen als ik mijn boodschappen vanaf toen al had gedaan bij de Lidl.

Je ziet je eigen minder verstandige keuzes en wil graag dat ze het verstandiger aanpakken. Ik moet toegeven dat ze dol zijn op de Lild. En op aanbiedingen. Their dad is teaching them well. Maar toch hoor ik mezelf denken: het moet wel speciaal blijven. Het liefst zou ik ook zelf elke avond hapjes eten en lang opblijven, maar de realiteit is dat ik daar niet gelukkig van zou worden (eerder dik en ongelukkig). Er is niks mis mee om te willen dat elke dag een feestje is. En het is ongetwijfeld makkelijker als je zoveel energie hebt en geen grammetje aankomt. Maar toch zeg ik soms nee, want het moet wel speciaal blijven. 

Het is genieten om de wereld te ervaren door de ogen van een kind. Om te horen hoe ze naar jou kijken als mens. Laatst kreeg ik te horen: Sam, jij wordt bijna nooit boos. Interessant! Ik voel mij heus weleens boos, toegegeven niet zo vaak, maar heus wel eens geirriteerd of kortaf. Waar ik mij dan later rot om kan voelen, want dat zegt vaak iets over mijn gemoedstoestand of energie in plaats van over hun. Het liet mij beseffen dat ik dus best wat vaker "streng" mag zijn. En het voelde heel fijn om iemand te zijn waar je bij terecht kunt die denkt dat je het vast niet expres deed (ook al was je gewaarschuwd) en altijd wil helpen zoeken naar een oplossing. Waarbij we het soms samen oplossen en ze het soms echt zelf tegen papa moeten zeggen.

Bij ons thuis was het papa (in het weekend), mama en ik. Een klein gezin. Toen onze samenstelling ineens bestond uit vijf (hij, ik en drie kids) begreep ik ineens waarom ik vroeger thuis stomme dingen moest doen als de vaatwasser uitruimen, want jeetje wat een werk is een gezin + huishouden runnen! Soms lijkt het sneller te gaan als je dingen zelf doet, maar het gevoel als je het samen doet is zoveel beter. Bovendien is het ook goed voor ze. Zelfstandigheid, gevoel van zeggenschap. Zo liet ik ze zelf een klusje kiezen uit het lijstje dat ik had bedacht of kiezen voor welke maaltijd van de dag ze de tafel wilden dekken. En dat werkte een stuk beter en voelde uiteindelijk voor iedereen fijner.

Mijn hart is groter gegroeid dan het was. Door zoveel liefde te geven en te krijgen. En nu weet ik je doet maar wat en hoopt dat het goed is. Vaak op gevoel, soms zoals je vroeger thuis gewend was of het tegenovergestelde, soms zoals je het ergens hebt gelezen dat het zou werken en soms weet je het ook even niet. Stiefouders, we zijn soms net ouders. 

Disclaimer: natuurlijk ben ik officieel geen stiefmoeder. En ik besef me dat het een term is die zowel heilig als beladen is. Voor mij is de negatieve lading er af. En kan ik inmiddels vrij simpel uitleggen aan speelvriendjes dat ik niet hun moeder ben, maar de vriendin van hun vader. Mijn reactie in real life is: ik ben gewoon Sam. Ik ben hun Sam. Plus, wat ik leerde als vriendin van een vader met drie kinderen rolt nou eenmaal niet zo lekker van de tong.  

Update: wanneer je een man en zijn kinderen in je hart sluit, kan het gebeuren dat het toch niet lukt samen. Dan heb je meer dan liefdesverdriet, want er zijn nu meer dan twee gebroken harten. Je neemt afstand van meer dan alleen die partner. Je hart is groter gegroeid zodat het meer liefde kon geven en ontvangen en ineens mist daar een stuk. Je mist het gezin wat je met elkaar samenstelde en dat doet pijn. Hopelijk kun jij je er dan, net als ik nu, aan vasthouden dat het stukje leven dat je samen hebt mogen doormaken mooier was dan wanneer je elkaar niet had ontmoet <3