Dit is van Sam

In januari 2012 is mijn vader plotseling overleden. De meeste dagen voelt het nog steeds onwerkelijk dat hij het leven niet meer aankon. De eerste maanden deed ik maar wat. Mijn automatische piloot stond aan en ging op volle toeren. De klap had ik duidelijk niet in één keer gekregen.  Door de schrik was er een grote pleister op de wond geplakt en heel stevig aangedrukt met de bezigheden van alle dag. Pas na de eerste maanden begon de pleister stukje bij stukje los te laten. En we weten allemaal hoe zeer dat doet ook al doe je zo je best hem zachtjes te verwijderen.  Ik besloot deel te nemen aan een lotgenoten groep waar ik kon luisteren naar en praten tegen mensen die een vergelijkbaar verlies hadden geleden. Ook tijdens de start van de groep liep ik nog zo afwezig door mijn leven, maar na mate de weken vorderden kwam ik er opgelucht vandaan. Er kwam weer ruimte voor lucht. Ik hapte voorzichtig weer naar adem en naar het leven.  In die tijd ben ik een gedicht tegen gekomen wat m