Dit is van Sam

Het was zaterdagochtend 7 januari. Met een duf hoofd schuifelde ik naar het toilet en weer terug mijn bed in. Zal ik even op mijn telefoon kijken dacht ik nog. Nee, ik ben echt te moe en moet nog even slapen. De dag ervoor had ik vrij genomen van mijn stage, want ik was om een onverklaarbare reden uitgeput. Dat ik die stagedag later in moest halen nam ik voor lief.  Toen ik voor de tweede keer mijn ogen opende pakte ik mijn mobieltje onder mijn kussen vandaan. Ik had nog nooit zoveel gemiste oproepen en berichtjes. Nummers die ik herkende, maar ook onbekende nummers. Ik besloot te beginnen met mijn voicemail, want wat zou er aan de hand zijn en van wie waren die onbekende telefoonnummers? Op mijn voicemail stond een bezorgde stem die vroeg of ik zo snel mogelijk wou bellen. Ik koos een nummer uit de gemiste oproepen en kreeg de zus van mijn vader aan de lijn. Er was een eind aan het leven van Koen gekomen. Dat ze hem Koen noemde en niet 'mijn vader' vond ik later pas vreemd