Doorgaan naar hoofdcontent

Verder na verlies


In januari 2012 is mijn vader plotseling overleden. De meeste dagen voelt het nog steeds onwerkelijk dat hij het leven niet meer aankon. De eerste maanden deed ik maar wat. Mijn automatische piloot stond aan en ging op volle toeren. De klap had ik duidelijk niet in één keer gekregen. 

Door de schrik was er een grote pleister op de wond geplakt en heel stevig aangedrukt met de bezigheden van alle dag. Pas na de eerste maanden begon de pleister stukje bij stukje los te laten. En we weten allemaal hoe zeer dat doet ook al doe je zo je best hem zachtjes te verwijderen. 

Ik besloot deel te nemen aan een lotgenoten groep waar ik kon luisteren naar en praten tegen mensen die een vergelijkbaar verlies hadden geleden. Ook tijdens de start van de groep liep ik nog zo afwezig door mijn leven, maar na mate de weken vorderden kwam ik er opgelucht vandaan. Er kwam weer ruimte voor lucht. Ik hapte voorzichtig weer naar adem en naar het leven. 

In die tijd ben ik een gedicht tegen gekomen wat mij heel erg heeft geraakt.


Nagels

Met je nagels in de muur 
in de muur van je onmacht
je woedende onmacht 
je onmachtige woede
probeer je overeind te blijven
als de storm raast

Je houdt je vast en je nagels scheuren
je proeft bloed op je stukgebeten lippen
die zouden willen schreeuwen 
vloeken, razen, tieren 
tegen de wereld waar alles in bloei staat 

tegen de zon die veel te fel schijnt
die zijn stralen als zout strooit in jouw open wond
van het eeuwig verdriet

tegen het gras, de bomen,
de bloemen die met hun kleuren
de kleurloosheid signaleren
van jouw eigen bestaan

tegen de mensen 
met wie je wilt praten
met wie je wilt zwijgen
met wie je wilt huilen
maar die jouw signalen nooit echt verstaan

omdat de golflengte nooit blijkt te kloppen
omdat hun antennes niet uitgericht staan

met je nagels in de muur
verbijt je de schreeuw
de schreeuw van boosheid
die je niet wilt uiten
woede op de liefste
die weg is gegaan.. 

- schrijver onbekend - 

Reacties

Populaire posts van deze blog

Zien en gezien worden: in de sauna en online

Afgelopen vrijdag in de sauna ving ik een gesprek op. Over hoe we kijken naar andere lichamen. De man in kwestie bekeek andere mannen vanuit het perspectief: fit of een niet fit lijf. De vrouw keek naar leeftijd en gewicht en gezond ouder worden. Of iemand zichzelf verzorgt. En hoe ze een slank jong lichaam kan bewonderen en er voor haar ook een leeftijd is waarbij (te) slank niet meer vrouwelijk is. Ze beschreef dat ze zichzelf later iets voller mooi zou vinden, 'als het vel slapper wordt, dat dan wat meer opvullen'. Hij was dat met haar eens. Ze schatte zichzelf goed in op haar criteria. Hij vond haar het mooiste die er rondliep.  Wat mij bijbleef was een opmerking over de druk van social media. Dat vrouwen daar meer last van hebben dan mannen. En in gedachten vond ik dat opmerkelijk. Vroeg ik mij af hoe dat voor mannen is. Hoe dat voor ons vrouwen is. En hoe dat komt.  Ervaar ik zelf druk van social media? Nee, niet echt. En natuurlijk wel. Maar de afgelopen jaren heb ik mi...

Let's shower naked!

Deze zomer zwem ik bij het openluchtzwembad De Papiermolen. Daarna ontdoe ik mij graag van het chloorlaagje. Er zijn hier zes douches, twee aan twee, in een u-vorm. Je staat ruim genoeg om elkaar niet te raken, maar ook weer in zo'n kleine ruimte dat je elkaar bewust of onbewust toch wel ziet staan. Waarom is dat relevant? Nou, omdat ik het graag wil hebben over of je nou gaat douchen in je badkleding of bloot.  Wat is hier de etiquette?  Hoe "hoort" het? Hoe doen anderen het? En wat wil ik eigenlijk?   Op een rijtje:  De dames en heren hebben gescheiden kleedkamers en douches. Je staat hier met alleen vrouwen. Oke, soms met een moeder en haar kinderen waar weleens een jongetje tussen zit. Enfin.      Shampoo en zeep is super slecht voor je badkleding, omdat het de stof beschadigd. En zwemkleding maken en afdanken is heftig voor het milieu, dus daar wil je het liefst lang mee doen.  Met een beetje research online vind ik oude artikelen waarin...

Geluk in de liefde

Er borrelt al een tijdje iets in mij dat opgeschreven wil worden. Namelijk dat ik zoveel geluk heb gehad in de liefde. Eerder schreef ik al een ode aan de vriendschap, aan de vrouwen in mijn leven. Een ode aan mijn exen leek dan weer een beetje gek, maar waarom niet? De mannen in mijn leven, de liefdespartners in dit geval, hebben geholpen mij te vormen tot wie ik nu ben. En ook leggen ze de lat voor de mannen die ik tegenkom. En dat hebben ze mij niet heel makkelijk gemaakt ;)  Waar te beginnen? Chronologisch dan maar?  Samenwonen met mijn eerste echte vriendje. Mijn eerste thuis nadat ik uit huis ging. Hij droeg mij op handen en legde mij in de watten. Nam mij mee weekendjes weg. Organiseerde een surprise party voor mijn verjaardag. "Repareerde" de computer voor mijn moeder en dronk koffie met mijn vader. De ideale schoonzoon. De man die ik midden in de nacht mocht wekken uit zijn nare dromen.  Die mij een week bedenktijd gaf toen ik het uitmaakte. Die nog een half leve...