In januari 2012 is mijn vader plotseling overleden. De meeste dagen voelt het nog steeds onwerkelijk dat hij het leven niet meer aankon. De eerste maanden deed ik maar wat. Mijn automatische piloot stond aan en ging op volle toeren. De klap had ik duidelijk niet in één keer gekregen.
Door de schrik was er een grote pleister op de wond geplakt en heel stevig aangedrukt met de bezigheden van alle dag. Pas na de eerste maanden begon de pleister stukje bij stukje los te laten. En we weten allemaal hoe zeer dat doet ook al doe je zo je best hem zachtjes te verwijderen.
Ik besloot deel te nemen aan een lotgenoten groep waar ik kon luisteren naar en praten tegen mensen die een vergelijkbaar verlies hadden geleden. Ook tijdens de start van de groep liep ik nog zo afwezig door mijn leven, maar na mate de weken vorderden kwam ik er opgelucht vandaan. Er kwam weer ruimte voor lucht. Ik hapte voorzichtig weer naar adem en naar het leven.
In die tijd ben ik een gedicht tegen gekomen wat mij heel erg heeft geraakt.
Nagels
Met je nagels in de muur
in de muur van je onmacht
je woedende onmacht
je onmachtige woede
probeer je overeind te blijven
als de storm raast
Je houdt je vast en je nagels scheuren
je proeft bloed op je stukgebeten lippen
die zouden willen schreeuwen
vloeken, razen, tieren
tegen de wereld waar alles in bloei staat
tegen de zon die veel te fel schijnt
die zijn stralen als zout strooit in jouw open wond
van het eeuwig verdriet
tegen het gras, de bomen,
de bloemen die met hun kleuren
de kleurloosheid signaleren
van jouw eigen bestaan
tegen de mensen
met wie je wilt praten
met wie je wilt zwijgen
met wie je wilt huilen
maar die jouw signalen nooit echt verstaan
omdat de golflengte nooit blijkt te kloppen
omdat hun antennes niet uitgericht staan
met je nagels in de muur
verbijt je de schreeuw
de schreeuw van boosheid
die je niet wilt uiten
woede op de liefste
die weg is gegaan..
- schrijver onbekend -
Reacties
Een reactie posten