Ik ben dankbaar voor de mooie, lieve, sterke en unieke vrouwen in mijn leven. Sommige ken ik al vanaf dat we nog meisjes (pubers) waren en anderen vond ik in mijn tijd Groningen. Elk maken we ons eigen proces door, onze eigen ontwikkeling. Daarin weten we elkaar steeds te vinden. We verdiepen de verbinding met onszelf en komen daardoor ook dichterbij elkaar. Al is het soms wringen en imperfect met soms frustratie en/of tranen. We bespreken dingen die ik een paar jaar geleden nooit zo vrijuit had durven bespreken. Ik voel een stuwkracht aan bewondering en liefde. Gisteren kreeg ik kippenvel toen ik mijn gedachten omzette in woorden voor een spraakberichtje: Ik houd van mijn vriendinnetjes en ik vind jullie allemaal te gek op jullie eigen unieke manieren. Dat voel ik ook echt zo. Dat wie jou aan de haak slaat, of misschien niet eens commit, maar even met jou in het datingproces kan zitten, dat hij als man blown away is van een vrouw in dit proces waar wij inzitten. Embody the feminine.
Van alles over mijn leven, avonturen, ergernissen, hersenspinsels en bekentenissen.