Doorgaan naar hoofdcontent

De dag nadat..

Het was zaterdagochtend 7 januari. Met een duf hoofd schuifelde ik naar het toilet en weer terug mijn bed in. Zal ik even op mijn telefoon kijken dacht ik nog. Nee, ik ben echt te moe en moet nog even slapen. De dag ervoor had ik vrij genomen van mijn stage, want ik was om een onverklaarbare reden uitgeput. Dat ik die stagedag later in moest halen nam ik voor lief. 

Toen ik voor de tweede keer mijn ogen opende pakte ik mijn mobieltje onder mijn kussen vandaan. Ik had nog nooit zoveel gemiste oproepen en berichtjes. Nummers die ik herkende, maar ook onbekende nummers. Ik besloot te beginnen met mijn voicemail, want wat zou er aan de hand zijn en van wie waren die onbekende telefoonnummers? Op mijn voicemail stond een bezorgde stem die vroeg of ik zo snel mogelijk wou bellen. Ik koos een nummer uit de gemiste oproepen en kreeg de zus van mijn vader aan de lijn. Er was een eind aan het leven van Koen gekomen. Dat ze hem Koen noemde en niet 'mijn vader' vond ik later pas vreemd. Ze waren op weg naar het ziekenhuis en daar moest ik ook heen komen. Verward hing ik op en draaide het volgende nummer. Deze keer nam een vriend van mijn vader op. Weet je wat er aan de hand is? Vroeg hij. Ja, nee, weet ik niet. Leeft hij nog? De instructie om naar het ziekenhuis te komen in combinatie met het nieuws zorgde voor kortsluiting in mijn hoofd. Was het te laat of misschien toch niet? Maar hij leefde niet meer. Mijn vader was er niet meer.

Meteen sprong ik uit bed. Ik moest mijn tas pakken, kleren, maar hoe lang ik van huis zou zijn was onbekend. Een vriend bracht ons naar Emmen, want een uur in de bus zitten zou verschrikkelijk zijn geweest. De dag brachten we door in de familiekamer van het ziekenhuis en in mijn ouderlijk huis. Daar verzamelden zich zoveel mensen dat ik het er benauwd van kreeg. Mezelf voorstellen aan nieuwe gezichten die mij condoleerden trok ik niet. 

Hoe ik weer thuis ben gekomen in Groningen weet ik niet meer. De dag van zijn begrafenis is één van de weinige dagen die ik bewust mee heb gemaakt. Dat ik op het laatste moment besloot iets te zeggen, daar ben ik heel blij mee. Afscheid nemen is moeilijk, maar het is ook een eer te vertellen hoe iemand was en wat je nu het meest zult missen. Een jaar op de automatische piloot was begonnen, mijn hoofd leek wel op stand-by te staan. Ik herinner mij alleen kleine fragmenten. De meelevende gezichten van mensen op stage, dat ik soms bekenden in de supermarkt uit de weg ging, mijn moeder, mezelf verstoppen onder het dekbed. Ik weet nog dat ik de kaartjes fijn vond, dat gaf troost, maar ik zou je niet meer kunnen zeggen van wie of wat ze zeiden. 

Ondertussen is het tweeëneenhalf jaar later en gaat het goed. Ik probeer te genieten van het leven en de mensen om mij heen. De zomer is bitterzoet, want als ik geniet van het zonnetje besef ik mij dat hij dit nooit meer ziet. Hij mist zoveel goede dingen. Ik denk dat hij wel trots zou zijn op hoe ik het doe. Er gaat alleen geen ochtend meer voorbij zonder dat ik op mijn telefoon kijk zodra ik wakker ben.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Zien en gezien worden: in de sauna en online

Afgelopen vrijdag in de sauna ving ik een gesprek op. Over hoe we kijken naar andere lichamen. De man in kwestie bekeek andere mannen vanuit het perspectief: fit of een niet fit lijf. De vrouw keek naar leeftijd en gewicht en gezond ouder worden. Of iemand zichzelf verzorgt. En hoe ze een slank jong lichaam kan bewonderen en er voor haar ook een leeftijd is waarbij (te) slank niet meer vrouwelijk is. Ze beschreef dat ze zichzelf later iets voller mooi zou vinden, 'als het vel slapper wordt, dat dan wat meer opvullen'. Hij was dat met haar eens. Ze schatte zichzelf goed in op haar criteria. Hij vond haar het mooiste die er rondliep.  Wat mij bijbleef was een opmerking over de druk van social media. Dat vrouwen daar meer last van hebben dan mannen. En in gedachten vond ik dat opmerkelijk. Vroeg ik mij af hoe dat voor mannen is. Hoe dat voor ons vrouwen is. En hoe dat komt.  Ervaar ik zelf druk van social media? Nee, niet echt. En natuurlijk wel. Maar de afgelopen jaren heb ik mi...

Let's shower naked!

Deze zomer zwem ik bij het openluchtzwembad De Papiermolen. Daarna ontdoe ik mij graag van het chloorlaagje. Er zijn hier zes douches, twee aan twee, in een u-vorm. Je staat ruim genoeg om elkaar niet te raken, maar ook weer in zo'n kleine ruimte dat je elkaar bewust of onbewust toch wel ziet staan. Waarom is dat relevant? Nou, omdat ik het graag wil hebben over of je nou gaat douchen in je badkleding of bloot.  Wat is hier de etiquette?  Hoe "hoort" het? Hoe doen anderen het? En wat wil ik eigenlijk?   Op een rijtje:  De dames en heren hebben gescheiden kleedkamers en douches. Je staat hier met alleen vrouwen. Oke, soms met een moeder en haar kinderen waar weleens een jongetje tussen zit. Enfin.      Shampoo en zeep is super slecht voor je badkleding, omdat het de stof beschadigd. En zwemkleding maken en afdanken is heftig voor het milieu, dus daar wil je het liefst lang mee doen.  Met een beetje research online vind ik oude artikelen waarin...

Geluk in de liefde

Er borrelt al een tijdje iets in mij dat opgeschreven wil worden. Namelijk dat ik zoveel geluk heb gehad in de liefde. Eerder schreef ik al een ode aan de vriendschap, aan de vrouwen in mijn leven. Een ode aan mijn exen leek dan weer een beetje gek, maar waarom niet? De mannen in mijn leven, de liefdespartners in dit geval, hebben geholpen mij te vormen tot wie ik nu ben. En ook leggen ze de lat voor de mannen die ik tegenkom. En dat hebben ze mij niet heel makkelijk gemaakt ;)  Waar te beginnen? Chronologisch dan maar?  Samenwonen met mijn eerste echte vriendje. Mijn eerste thuis nadat ik uit huis ging. Hij droeg mij op handen en legde mij in de watten. Nam mij mee weekendjes weg. Organiseerde een surprise party voor mijn verjaardag. "Repareerde" de computer voor mijn moeder en dronk koffie met mijn vader. De ideale schoonzoon. De man die ik midden in de nacht mocht wekken uit zijn nare dromen.  Die mij een week bedenktijd gaf toen ik het uitmaakte. Die nog een half leve...