Soms ben je weer terug bij af, maar soms blijf je over met minder (vaders) dat je ooit had. Toen ik geboren werd was het simpel. Een vader en een moeder hadden mij gemaakt. Niet lang daarna vormden mijn moeder en ik samen een klein gezinnetje met daaromheen de grenzeloze liefde van opa, oma en mijn tante. Er kwam een nieuwe vader, met een warm(er) hart en sterke schouders. Een samengesteld gezin. Geen broertjes of zusjes, gewoon wij drie in één huis. Kort na mijn achttiende verjaardag overleed mijn biologische vader die ik nooit echt heb gekend. Ik ging uit huis en jaren daarna mijn ouders uit elkaar. En toen werd het leven van mijn vader in één klap weggevaagd door zijn eigen wil, impuls en eigen hand.
Maanden heb ik in een staat van shock geleefd, in overlevingsmodus. Als ik nu terug denk aan de periode daarna herinner ik mij maar weinig. Vaag herinner ik mij de kaarten maar van wie zou ik je niet kunnen zeggen. Een berichtje met de vraag 'ben je erg geschrokken?' en het gedoe rondom mijn ouderlijk huis en de spullen die daar in stonden. Zo'n gelegenheid haalt het beste en slechtste in mensen naar boven. Mijn moeder hield zich keurig aan de wensen van mijn vaders familie. De zus van mijn vader condoleerde mij niet eens en speelde een toneelstuk met leugentjes waar ze zelf (vooral financieel) beter van werd. Ze zou zich daarvoor moeten schamen. Een vriend van mijn vader belde mij op toen hij mijn vader miste en om te kijken hoe het met mij ging. Ook al was de connectie tussen ons, mijn vader, er niet meer.
Nu, anderhalf jaar later, doe ik eigenlijk nog steeds maar wat. Al begint het besef wel te komen. Erover praten doe ik nog wel, maar nu met gevoel. Wat destijds zo ver buiten mijn bereik was. Ik kan nu mijn vader missen en waarderen wat er was. Vandaag is zo'n dag. Dat ik hem mis. Nu ik mijn HBO diploma heb gehaald en nadenk over de toekomst. Nu ik niet weet welke vervolgstap ik moet kiezen zou ik graag zijn stem horen en zijn favoriete uitspraak 'de botten er onder'. Dus dat is wat ik ga doen, de botten er onder, voor mijzelf en voor hem.
Maanden heb ik in een staat van shock geleefd, in overlevingsmodus. Als ik nu terug denk aan de periode daarna herinner ik mij maar weinig. Vaag herinner ik mij de kaarten maar van wie zou ik je niet kunnen zeggen. Een berichtje met de vraag 'ben je erg geschrokken?' en het gedoe rondom mijn ouderlijk huis en de spullen die daar in stonden. Zo'n gelegenheid haalt het beste en slechtste in mensen naar boven. Mijn moeder hield zich keurig aan de wensen van mijn vaders familie. De zus van mijn vader condoleerde mij niet eens en speelde een toneelstuk met leugentjes waar ze zelf (vooral financieel) beter van werd. Ze zou zich daarvoor moeten schamen. Een vriend van mijn vader belde mij op toen hij mijn vader miste en om te kijken hoe het met mij ging. Ook al was de connectie tussen ons, mijn vader, er niet meer.
Nu, anderhalf jaar later, doe ik eigenlijk nog steeds maar wat. Al begint het besef wel te komen. Erover praten doe ik nog wel, maar nu met gevoel. Wat destijds zo ver buiten mijn bereik was. Ik kan nu mijn vader missen en waarderen wat er was. Vandaag is zo'n dag. Dat ik hem mis. Nu ik mijn HBO diploma heb gehaald en nadenk over de toekomst. Nu ik niet weet welke vervolgstap ik moet kiezen zou ik graag zijn stem horen en zijn favoriete uitspraak 'de botten er onder'. Dus dat is wat ik ga doen, de botten er onder, voor mijzelf en voor hem.
Hey meid... Erg mooi geschreven.. en indd de botten er onder maak er wat moois van Xxx
BeantwoordenVerwijderen