Burn-out?

Het is intussen meer dan een half jaar geleden dat ik mij voor het eerst op doktersadvies heb ziek gemeld. De stress van een drukke baan, sollicitatieprocedures voor een vast contract en overtuigingen die ik had over mijzelf en mijn leven werden mij te veel. Toen liep ik al een half jaar rond met het gevoel: als ik zo door ga heb ik straks een burn-out. Ik stond continu in de vijfde (en zelfs zesde) versnelling om alles voor elkaar te krijgen. In het weekend schakelde ik met moeite terug naar de vierde versnelling, want ook dan was ik aan het racen. Lijstjes afwerken, plannen maken, er voor anderen zijn, peptalks geven, wasjes draaien, boodschappen doen en weekmenu's maken. Het liep continu over en ik had steeds minder zin in leuke dingen. 

Lastig loslaten 

Op dringend advies van de huisarts ziek melden. En ik was alsnog bezig met: als ik nou na de vergadering morgenochtend die notulen uitwerk en dan naar huis ga? Kan ik niet een dag of twee verlof opnemen? Maar dat stadium was ik allang gepasseerd. Als je een tijd lang roofbouw pleegt op je lijf komt er een moment waarop het niet meer lukt. Een periode van vallen en opstaan begon. Even thuis, weer aan het werk, teveel doen, instorten en weer opnieuw. Tot het zo erg werd dat ik op de toilet op mijn werk zat te huilen. Ik zou naar huis gaan ná de belangrijke afspraak die ik had. Ik kon niet meer. Wat was er toch met mij aan de hand? 

Breaking Bad

Blijkbaar had ik het nodig om af en toe heel diep te gaan. Zolang ik mezelf nog naar het werk kon slepen bleef ik dat doen. Net zo lang tot mijn lijf niet meer vooruit te branden was, hoe hard mijn hoofd ook wou. Van de klok rond slapen tot slapeloze nachten. Van niets anders willen dan in het donker bij Pathé film kijken en niet bereikbaar zijn, tot de tijdsdruk niet aan kunnen van het halen van de ochtendfilm. Elk beetje energie perste ik helemaal uit. En waarom? Omdat ik doodsbang was in stil te staan. Om uit die ratrace te stappen. Van de sneltrein te springen. Omdat ik bang was adat ik om zou vallen en nooit meer op zou kunnen (of willen) staan. 

Opgebrand

Maanden heb ik gestoeid met werken en thuis zijn. Ik hoopte van elke verandering en elk beetje energie dat het de omslag zou zijn, maar dat was het elke keer toch niet. Een dag thuis was goed voor mij, dat voelde ik ook. Bij dag twee vond ik het belachelijk dat ik thuis bleef omdat ik het niet trok. Ik was er van overtuigd dat ik het niet kon maken en dan ging ik weer. Er kwam niets productiefs uit mijn handen en ik kon niks onthouden (nog steeds niet). Mijn brein weigerde informatie op te slaan, hoevaak ik de mails ook opnieuw doorlas. Het werkte niet.

En nu.. 

Nu doe ik het rustiger aan, zoals ik in het begin al had moeten doen (maar toen nog niet kon). Ik voel mij nog steeds opgebrand, druk in mijn hoofd, in golfbewegingen verdrietig, af en toe hyper, en vooral moe. Mijn ondersteuning voor dit proces krijgt vorm. Doormiddel van onderzoek proberen we er achter te komen waar dit vandaan komt. En wat een goede vervolgstap is en hoe ik - uiteindelijk - goed kan reïntegreren op het werk. Inmiddels zie ik dat dit niet zomaar over gaat en dat het aanpassing vraagt (van mijzelf en van de mensen om mij heen). Voor nu is het advies: echt tot rust komen. Geen plannen maken. Veel tijd offline doorbrengen. Toegeven aan de vermoeidheid en uitrusten. Ik vind het spannend en ben er tegelijkertijd aan toe.