Doorgaan naar hoofdcontent

Burn-out?

Het is intussen meer dan een half jaar geleden dat ik mij voor het eerst op doktersadvies heb ziek gemeld. De stress van een drukke baan, sollicitatieprocedures voor een vast contract en overtuigingen die ik had over mijzelf en mijn leven werden mij te veel. Toen liep ik al een half jaar rond met het gevoel: als ik zo door ga heb ik straks een burn-out. Ik stond continu in de vijfde (en zelfs zesde) versnelling om alles voor elkaar te krijgen. In het weekend schakelde ik met moeite terug naar de vierde versnelling, want ook dan was ik aan het racen. Lijstjes afwerken, plannen maken, er voor anderen zijn, peptalks geven, wasjes draaien, boodschappen doen en weekmenu's maken. Het liep continu over en ik had steeds minder zin in leuke dingen. 

Lastig loslaten 
Op dringend advies van de huisarts ziek melden. En ik was alsnog bezig met: als ik nou na de vergadering morgenochtend die notulen uitwerk en dan naar huis ga? Kan ik niet een dag of twee verlof opnemen? Maar dat stadium was ik allang gepasseerd. Als je een tijd lang roofbouw pleegt op je lijf komt er een moment waarop het niet meer lukt. Een periode van vallen en opstaan begon. Even thuis, weer aan het werk, teveel doen, instorten en weer opnieuw. Tot het zo erg werd dat ik op de toilet op mijn werk zat te huilen. Ik zou naar huis gaan ná de belangrijke afspraak die ik had. Ik kon niet meer. Wat was er toch met mij aan de hand? 

Breaking Bad
Blijkbaar had ik het nodig om af en toe heel diep te gaan. Zolang ik mezelf nog naar het werk kon slepen bleef ik dat doen. Net zo lang tot mijn lijf niet meer vooruit te branden was, hoe hard mijn hoofd ook wou. Van de klok rond slapen tot slapeloze nachten. Van niets anders willen dan in het donker bij Pathé film kijken en niet bereikbaar zijn, tot de tijdsdruk niet aan kunnen van het halen van de ochtendfilm. Elk beetje energie perste ik helemaal uit. En waarom? Omdat ik doodsbang was in stil te staan. Om uit die ratrace te stappen. Van de sneltrein te springen. Omdat ik bang was adat ik om zou vallen en nooit meer op zou kunnen (of willen) staan. 

Opgebrand
Maanden heb ik gestoeid met werken en thuis zijn. Ik hoopte van elke verandering en elk beetje energie dat het de omslag zou zijn, maar dat was het elke keer toch niet. Een dag thuis was goed voor mij, dat voelde ik ook. Bij dag twee vond ik het belachelijk dat ik thuis bleef omdat ik het niet trok. Ik was er van overtuigd dat ik het niet kon maken en dan ging ik weer. Er kwam niets productiefs uit mijn handen en ik kon niks onthouden (nog steeds niet). Mijn brein weigerde informatie op te slaan, hoevaak ik de mails ook opnieuw doorlas. Het werkte niet.

En nu.. 
Nu doe ik het rustiger aan, zoals ik in het begin al had moeten doen (maar toen nog niet kon). Ik voel mij nog steeds opgebrand, druk in mijn hoofd, in golfbewegingen verdrietig, af en toe hyper, en vooral moe. Mijn ondersteuning voor dit proces krijgt vorm. Doormiddel van onderzoek proberen we er achter te komen waar dit vandaan komt. En wat een goede vervolgstap is en hoe ik - uiteindelijk - goed kan reïntegreren op het werk. Inmiddels zie ik dat dit niet zomaar over gaat en dat het aanpassing vraagt (van mijzelf en van de mensen om mij heen). Voor nu is het advies: echt tot rust komen. Geen plannen maken. Veel tijd offline doorbrengen. Toegeven aan de vermoeidheid en uitrusten. Ik vind het spannend en ben er tegelijkertijd aan toe.   

Reacties

  1. T komt helemaal goed met jou, zeker ook omdat je nu al zo goed bezig bent en zulke moedige keuzes maakt. Ik ben trots op je ♡

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zien en gezien worden: in de sauna en online

Afgelopen vrijdag in de sauna ving ik een gesprek op. Over hoe we kijken naar andere lichamen. De man in kwestie bekeek andere mannen vanuit het perspectief: fit of een niet fit lijf. De vrouw keek naar leeftijd en gewicht en gezond ouder worden. Of iemand zichzelf verzorgt. En hoe ze een slank jong lichaam kan bewonderen en er voor haar ook een leeftijd is waarbij (te) slank niet meer vrouwelijk is. Ze beschreef dat ze zichzelf later iets voller mooi zou vinden, 'als het vel slapper wordt, dat dan wat meer opvullen'. Hij was dat met haar eens. Ze schatte zichzelf goed in op haar criteria. Hij vond haar het mooiste die er rondliep.  Wat mij bijbleef was een opmerking over de druk van social media. Dat vrouwen daar meer last van hebben dan mannen. En in gedachten vond ik dat opmerkelijk. Vroeg ik mij af hoe dat voor mannen is. Hoe dat voor ons vrouwen is. En hoe dat komt.  Ervaar ik zelf druk van social media? Nee, niet echt. En natuurlijk wel. Maar de afgelopen jaren heb ik mi...

Let's shower naked!

Deze zomer zwem ik bij het openluchtzwembad De Papiermolen. Daarna ontdoe ik mij graag van het chloorlaagje. Er zijn hier zes douches, twee aan twee, in een u-vorm. Je staat ruim genoeg om elkaar niet te raken, maar ook weer in zo'n kleine ruimte dat je elkaar bewust of onbewust toch wel ziet staan. Waarom is dat relevant? Nou, omdat ik het graag wil hebben over of je nou gaat douchen in je badkleding of bloot.  Wat is hier de etiquette?  Hoe "hoort" het? Hoe doen anderen het? En wat wil ik eigenlijk?   Op een rijtje:  De dames en heren hebben gescheiden kleedkamers en douches. Je staat hier met alleen vrouwen. Oke, soms met een moeder en haar kinderen waar weleens een jongetje tussen zit. Enfin.      Shampoo en zeep is super slecht voor je badkleding, omdat het de stof beschadigd. En zwemkleding maken en afdanken is heftig voor het milieu, dus daar wil je het liefst lang mee doen.  Met een beetje research online vind ik oude artikelen waarin...

Geluk in de liefde

Er borrelt al een tijdje iets in mij dat opgeschreven wil worden. Namelijk dat ik zoveel geluk heb gehad in de liefde. Eerder schreef ik al een ode aan de vriendschap, aan de vrouwen in mijn leven. Een ode aan mijn exen leek dan weer een beetje gek, maar waarom niet? De mannen in mijn leven, de liefdespartners in dit geval, hebben geholpen mij te vormen tot wie ik nu ben. En ook leggen ze de lat voor de mannen die ik tegenkom. En dat hebben ze mij niet heel makkelijk gemaakt ;)  Waar te beginnen? Chronologisch dan maar?  Samenwonen met mijn eerste echte vriendje. Mijn eerste thuis nadat ik uit huis ging. Hij droeg mij op handen en legde mij in de watten. Nam mij mee weekendjes weg. Organiseerde een surprise party voor mijn verjaardag. "Repareerde" de computer voor mijn moeder en dronk koffie met mijn vader. De ideale schoonzoon. De man die ik midden in de nacht mocht wekken uit zijn nare dromen.  Die mij een week bedenktijd gaf toen ik het uitmaakte. Die nog een half leve...