Doorgaan naar hoofdcontent

Hoe het was om weer aan het werk te gaan

Bijna een jaar ben ik er uit geweest. De dag dat ik weer echt begon overrompelde me totaal. Dankzij mijn manager kon ik terecht op een afdeling zonder werkdruk, op een andere locatie, tussen een kleine club collega's en met een 'chef' waarbij het goed voelde. De ene week was ik er om kennis te maken. De volgende week werd ik ingewerkt. 

Het was drukker dan ik had verwacht. Onbekende gezichten, radio, telefoongesprekken, mensen liepen in en uit. Ik klapte dicht en wist niet wat ik moest doen. Mezelf voorstellen aan iedereen op de vloer? Dat zijn veel prikkels! Ik ging snel naast degene zitten die me zou inwerken.. Ik verstopte me nog net niet achter of onder haar bureau. Blijkbaar word ik heel taakgericht (en daarmee niet mensgericht) als ik me ongemakkelijk voel.

Ik probeerde te volgen wat ze deed. Mijn concentratie was al zo lang niet gebruikt dat ik niet meer wist hoe het moest. Mijn burn-out voelt soms alsof ik alles opnieuw moet leren. Ik kon niet middenin iets beginnen. Ik had nodig te beginnen met: welke programma's start je op aan het begin van je dag en waar vind je die. Terug naar de basis. Ik herinner me dat ik de hele tijd dacht: ik kan wel huilen! 

Ik durfde eigenlijk niks. Ik durfde me niet voor te stellen, geen praatje te maken, niet te vragen om een rustigere werkplek, niet te huilen of een beginpunt te vragen. Ik voelde me zo klein en had er geen vertrouwen in dat ik dit ooit zou begrijpen. Die blokkade maakt het lastig om iets nieuws leren. Ik herinner me niet precies hoe ik de dag door ben gekomen.

 Thuis ben ik alles langslopen in mijn hoofd. Ik schreef alles op. Wat mijn verwachting was. Waar ik moeite mee had. Wat ik nodig had. Wat ik de volgende keer anders wou doen. Hoe ik wilde zijn. Ik wou niet iemand zijn die alleen gericht was op het werk. Ik wou praatjes maken, de collega's leren kennen, buiten een rondje lopen als pauze, gestructureerd van start tot eind leren, een rustige omgeving zoeken of creëren. Ik wou mezelf laten zien en niet naar binnen keren terwijl je aan de buitenkant niets aan mij ziet. 

Gelukkig ging de tweede dag heel anders met deze inzichten! Ik deelde hoe ik het had ervaren en dat ik niet zo ben als dat ze me hadden gezien. Ik gaf aan wat ik nodig had. We begonnen bij het begin waarbij ik alle stapjes opschreef (mijn burn-out brein kan zelden iets onthouden) en ging inderdaad naar buiten als pauze. Aan het eind van de dag ging ik zoveel blijer naar huis. En ik dacht zelfs: ik denk dat ik dit wel onder de knie kan krijgen. 

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zien en gezien worden: in de sauna en online

Afgelopen vrijdag in de sauna ving ik een gesprek op. Over hoe we kijken naar andere lichamen. De man in kwestie bekeek andere mannen vanuit het perspectief: fit of een niet fit lijf. De vrouw keek naar leeftijd en gewicht en gezond ouder worden. Of iemand zichzelf verzorgt. En hoe ze een slank jong lichaam kan bewonderen en er voor haar ook een leeftijd is waarbij (te) slank niet meer vrouwelijk is. Ze beschreef dat ze zichzelf later iets voller mooi zou vinden, 'als het vel slapper wordt, dat dan wat meer opvullen'. Hij was dat met haar eens. Ze schatte zichzelf goed in op haar criteria. Hij vond haar het mooiste die er rondliep.  Wat mij bijbleef was een opmerking over de druk van social media. Dat vrouwen daar meer last van hebben dan mannen. En in gedachten vond ik dat opmerkelijk. Vroeg ik mij af hoe dat voor mannen is. Hoe dat voor ons vrouwen is. En hoe dat komt.  Ervaar ik zelf druk van social media? Nee, niet echt. En natuurlijk wel. Maar de afgelopen jaren heb ik mi...
1 reactie
Meer lezen

Let's shower naked!

Deze zomer zwem ik bij het openluchtzwembad De Papiermolen. Daarna ontdoe ik mij graag van het chloorlaagje. Er zijn hier zes douches, twee aan twee, in een u-vorm. Je staat ruim genoeg om elkaar niet te raken, maar ook weer in zo'n kleine ruimte dat je elkaar bewust of onbewust toch wel ziet staan. Waarom is dat relevant? Nou, omdat ik het graag wil hebben over of je nou gaat douchen in je badkleding of bloot.  Wat is hier de etiquette?  Hoe "hoort" het? Hoe doen anderen het? En wat wil ik eigenlijk?   Op een rijtje:  De dames en heren hebben gescheiden kleedkamers en douches. Je staat hier met alleen vrouwen. Oke, soms met een moeder en haar kinderen waar weleens een jongetje tussen zit. Enfin.      Shampoo en zeep is super slecht voor je badkleding, omdat het de stof beschadigd. En zwemkleding maken en afdanken is heftig voor het milieu, dus daar wil je het liefst lang mee doen.  Met een beetje research online vind ik oude artikelen waarin...
1 reactie
Meer lezen

Geluk in de liefde

Er borrelt al een tijdje iets in mij dat opgeschreven wil worden. Namelijk dat ik zoveel geluk heb gehad in de liefde. Eerder schreef ik al een ode aan de vriendschap, aan de vrouwen in mijn leven. Een ode aan mijn exen leek dan weer een beetje gek, maar waarom niet? De mannen in mijn leven, de liefdespartners in dit geval, hebben geholpen mij te vormen tot wie ik nu ben. En ook leggen ze de lat voor de mannen die ik tegenkom. En dat hebben ze mij niet heel makkelijk gemaakt ;)  Waar te beginnen? Chronologisch dan maar?  Samenwonen met mijn eerste echte vriendje. Mijn eerste thuis nadat ik uit huis ging. Hij droeg mij op handen en legde mij in de watten. Nam mij mee weekendjes weg. Organiseerde een surprise party voor mijn verjaardag. "Repareerde" de computer voor mijn moeder en dronk koffie met mijn vader. De ideale schoonzoon. De man die ik midden in de nacht mocht wekken uit zijn nare dromen.  Die mij een week bedenktijd gaf toen ik het uitmaakte. Die nog een half leve...
Een reactie posten
Meer lezen