Bijna een jaar ben ik er uit geweest. De dag dat ik weer echt begon overrompelde me totaal. Dankzij mijn manager kon ik terecht op een afdeling zonder werkdruk, op een andere locatie, tussen een kleine club collega's en met een 'chef' waarbij het goed voelde. De ene week was ik er om kennis te maken. De volgende week werd ik ingewerkt.
Thuis ben ik alles langslopen in mijn hoofd. Ik schreef alles op. Wat mijn verwachting was. Waar ik moeite mee had. Wat ik nodig had. Wat ik de volgende keer anders wou doen. Hoe ik wilde zijn. Ik wou niet iemand zijn die alleen gericht was op het werk. Ik wou praatjes maken, de collega's leren kennen, buiten een rondje lopen als pauze, gestructureerd van start tot eind leren, een rustige omgeving zoeken of creƫren. Ik wou mezelf laten zien en niet naar binnen keren terwijl je aan de buitenkant niets aan mij ziet.
Het was drukker dan ik had verwacht. Onbekende gezichten, radio, telefoongesprekken, mensen liepen in en uit. Ik klapte dicht en wist niet wat ik moest doen. Mezelf voorstellen aan iedereen op de vloer? Dat zijn veel prikkels! Ik ging snel naast degene zitten die me zou inwerken.. Ik verstopte me nog net niet achter of onder haar bureau. Blijkbaar word ik heel taakgericht (en daarmee niet mensgericht) als ik me ongemakkelijk voel.
Ik probeerde te volgen wat ze deed. Mijn concentratie was al zo lang niet gebruikt dat ik niet meer wist hoe het moest. Mijn burn-out voelt soms alsof ik alles opnieuw moet leren. Ik kon niet middenin iets beginnen. Ik had nodig te beginnen met: welke programma's start je op aan het begin van je dag en waar vind je die. Terug naar de basis. Ik herinner me dat ik de hele tijd dacht: ik kan wel huilen!
Ik durfde eigenlijk niks. Ik durfde me niet voor te stellen, geen praatje te maken, niet te vragen om een rustigere werkplek, niet te huilen of een beginpunt te vragen. Ik voelde me zo klein en had er geen vertrouwen in dat ik dit ooit zou begrijpen. Die blokkade maakt het lastig om iets nieuws leren. Ik herinner me niet precies hoe ik de dag door ben gekomen.
Thuis ben ik alles langslopen in mijn hoofd. Ik schreef alles op. Wat mijn verwachting was. Waar ik moeite mee had. Wat ik nodig had. Wat ik de volgende keer anders wou doen. Hoe ik wilde zijn. Ik wou niet iemand zijn die alleen gericht was op het werk. Ik wou praatjes maken, de collega's leren kennen, buiten een rondje lopen als pauze, gestructureerd van start tot eind leren, een rustige omgeving zoeken of creƫren. Ik wou mezelf laten zien en niet naar binnen keren terwijl je aan de buitenkant niets aan mij ziet.
Gelukkig ging de tweede dag heel anders met deze inzichten! Ik deelde hoe ik het had ervaren en dat ik niet zo ben als dat ze me hadden gezien. Ik gaf aan wat ik nodig had. We begonnen bij het begin waarbij ik alle stapjes opschreef (mijn burn-out brein kan zelden iets onthouden) en ging inderdaad naar buiten als pauze. Aan het eind van de dag ging ik zoveel blijer naar huis. En ik dacht zelfs: ik denk dat ik dit wel onder de knie kan krijgen.
Reacties
Een reactie posten