Voelen, verwoorden, verdragen, veranderen.
Dat was mijn persoonlijke mantra eind vorig jaar. Ik ben iemand die het anderen graag naar de zin maakt, die niet lastig wil zijn en vooral graag geaccepteerd wil worden. Misschien herken je dit. Zeggen wat je op je hart hebt is makkelijker als je weet dat de persoon tegenover je jou accepteert zoals je bent of er net zo over denkt. Als je het ergens oneens over bent of wilt dat de ander jou leuk vind bijt je wellicht wat sneller op je tong of zwak je het iets af.
Ik heb de afgelopen jaren gemerkt dat als ik mij meer open stel ik mij meer geaccepteerd voel en anderen zich meer openstellen. Toegegeven dat het pijn deed als het niet werd goed ontvangen, maar over het algemeen was het een goede ontwikkeling. Mijn vriendschappen en relaties zijn erdoor verdiept.
Uit angst voor afwijzing en kritiek kan ik soms dingen voor mijzelf houden. Openheid is een eigenschap die ik altijd waardeerde in mijzelf en daar wil ik mijn kracht en vertrouwen weer vinden. Voelen wat bij mij past, uiten welke behoeftes ik heb en waar ik bang voor ben zodat er meer verbinding ontstaat. Daarvoor kwam de perfecte opdracht op mijn pad:
Start speaking your truth and telling yourself the truth, without judgement. If you notice yourself telling a lie or a partial truth, go back to the person and clean it up.
Ik ontdekte dat ik een hardnekkig patroon wilde doorbreken: bij onenigheid focus ik mij vooral op de ander en het oké willen maken. Waarna ik, als ik weer terugkom bij mezelf, ontdek dat mijn behoefte aan oké zijn er ook nog is. Dat had ik niet door, dat had ik dus ook niet gezegd!
Volgens mij was het de dag erna dat ik het uitsprak. Over Whatsapp, maar hé, ik ben ook nog aan het leren! De reactie was fijn, compassievol. Yes, ik had iets meer van mijn hart laten zien!
Zo was er ook een knuffel die voor mij niet goed voelde. Ik wist in het moment van niet goed hoe te reageren en ging mee in de omhelzing, maar wou er zo snel mogelijk weer uit. Ik was mij bewust van mijn opdracht en besloot: als ik voel dat ik ergens niet authentiek ben geweest, clean it up! So I did.
Ik heb uitgesproken dat we een andere begroeting nodig hadden. We zien elkaar niet vaak, maar toch voelde dit nodig. Ik kan het leuk vinden om die persoon te zien, maar toch voelen dat deze begroeting niet goed voelt voor mij.
De reactie was fijn. Dat het fijn was dat ik dit in het contact bracht. Dat analyseren van de oorzaak niet belangrijk was. En dat het helemaal oké is om te zoeken naar een begroeting die vriendschappelijk voelt zonder een knuffel. Wat een overwinning!
Authentiek zijn is ook mijn gevoelens toelaten als ik ze voel. Ik voel me comfortabeler als ik laat zien dat het prima gaat. Maar.. De laatste dagen gaat het niet zo prima. En ik laat mijn tranen steeds vaker toe als ze opkomen. En het is eigenlijk best fijn als iemand ze ziet en daarmee ook mij ziet. Wat binnenin mij zit stroomt dan letterlijk naar buiten. En als ik dat kan verdragen dan verandert het gevoel van die emotie naar rust.
Een eerdere keus om nog niet open en eerlijk te zijn haalde mij in voordat ik het zelf had durven rechtzetten. En in een gesprek met een vriendin kwam ik er achter dat ik sorry wil zeggen en daarna vooral snel door wil gaan naar dat alles weer goed is. Ik vind het ongemak van de ander en mezelf zo moeilijk om te verdragen. Ik wil de ander bevestiging geven, zorgen dat de ander weer voelt dat ik vooral leuk en lief ben. Terwijl ik daarmee te snel over de gevoelens van de ander kan stappen. Waar ik graag wil dat de ander stilstaat bij mijn ongemak vind ik dat zelf dus ook lastig om de ander te geven. Stilstaan bij de vergissing en het ongemak. Voelen. De ander ruimte geven. En het onderzoeken van hoe het zo heeft kunnen gebeuren en hoe het in de toekomst voorkomen kan worden. Daar werk ik nu aan.
En zo is het cirkeltje rond. Voelen, verwoorden, verdragen en veranderen. Dagelijks oefen ik nu met authentiek zijn en waar ik dat niet ben geweest: opruimen!
Reacties
Een reactie posten